Na anderhalf jaar steeds wisselende coronamaatregelen staan de poorten naar een leven in vrijheid op een kier. Ze gaan pas volledig open wanneer de grote meerderheid van onze bevolking is gevaccineerd tegen het coronavirus. Juist hierover wordt in Nederland verhit gediscussieerd. We zijn 17 miljoen hobby-virologen rijk – of arm – het ligt aan het perspectief. Het verhaal van een ervaringsdeskundige zet ons aan tot nadenken.
Hoera, we mogen weer ‘een terrasje pikken’! Zeker, thuis kun je ook van een Apérol Spritz genieten. Daar komen echter geen mensen langs over wie je zonder gêne kunt roddelen. Het entertainment is beperkt tot de radio of de playlist van je eigen smartphone. Op een écht terras kun je de gesprekken van je buren volgen, zonder aan- of uitknop. Discussies over wanneer we weer binnen mogen sporten. Klaagzangen over de kinderen die de vaatwasser niet volgens protocol in- en uitruimen. De Bronk (sacramentsprocessie) die alwéér is uitgesteld. Heerlijk toch?
Vrouwenzaken
Laatst was ik met een vriendin die ik al sinds februari 2020 niet meer live had gezien, op een terras ergens in het centrum van een stadje in het Heuvelland neergestreken. Wat hadden we naar dit moment uitgekeken! Gezellig kletsen over ‘vrouwenzaken’. Luchtige en minder luchtige gesprekken over dingen die ons bezighouden. Het volgende verhaal behoort tot de categorie ‘dit krijg ik niet zomaar uit mijn hoofd’:
Wachtkamer
Onlangs zat mijn vriendin in de wachtkamer van haar huisarts. In de wachtkamer zat een aantal andere mensen. Er kwam een discussie op gang over wel of niet laten vaccineren. Een mevrouw was er stellig van overtuigd dat vaccineren slecht voor haar was. Zij uitte dit met veel woorden en decibellen. Toen ze uit gedoceerd was en haar hoofd op ontploffen stond, nam mijn vriendin het woord:
“Ik laat me wel vaccineren. 65 jaar geleden heerste hier een vreselijke ziekte: Polio, ook bekend als kinderverlamming. Toen ik twee jaar oud was, raakte ik besmet. Een paar maanden later begon de vaccinatiecampagne tegen polio. Een paar maanden te laat voor mij – vette pech! Niet samen spelen met andere kinderen. Geen sport op school. Geen dansavonden. Geen beroepsopleiding. Kortom: geen normaal leven. Ik zit meestal in de rolstoel en kan maximaal 50 stappen lopen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben tevreden met mijn leven want ik heb een lieve man, twee kanjers van zonen en een broer die regelmatig bij ons binnenloopt. Ze zorgen allemaal ontzettend goed voor mij en ik probeer iets terug te doen met mijn beperkte mogelijkheden. Toen de jongens nog op school zaten, gaf ik catechese les, later zocht ik aansluiting bij De Zonnebloem en ging ik op bezoek bij mensen die aandacht nodig hebben. Maar dit is zeker: had ik de vaccinatie tegen polio op tijd gekregen, had mijn cv er anders uit gezien. En natuurlijk kun je de ziekteverschijnselen van polio niet vergelijken met die van corona, maar beiden hebben een immense impact op je gezondheid en je verdere leven!”
“Mevrouw, komt u maar” hoorde ze de dokter zeggen. Terwijl ze opstond zei ze tegen mijn vriendin: “U heeft mij overtuigd, ik bel meteen voor een vaccinatie afspraak. Dank u wel!”
Heerlijke middag
Intussen is mijn keel uitgedroogd. Ik trakteer op een volgende ronde Apérol Spritz, en uren later komen we met gelukzalig stralende gezichten en lichtjes beschonken weer thuis. Een heerlijke middag – wat kan het leven mooi zijn!
Aurelia Renierkens
Lid pg ZIN
