Voor de meeste activiteiten die we bij ZijActief organiseren, hoeven de leden niet veel te doen. Gewoon komen, kopje koffie erbij en lekker luisteren en kijken naar wat er gaat gebeuren. Een enkele keer wordt het stukje Actief in de naam eer aan gedaan, bijvoorbeeld bij een fiets- of wandeltocht.
Dus bedachten we dat het ook wel eens leuk kan zijn als we iets organiseren waarbij de leden een actieve bijdrage zouden hebben. We bedachten een stamppotavond, waarbij een aantal leden iets lekkers zou maken, en de rest het zou opeten. We hadden eerder al varianten met salades en soepen gehad, en die waren een groot succes. Tot deze keer dan. Slechts drie deelnemers meldden zich aan. Ook na een extra oproep kwam er niks meer bij. We hadden het als bestuur natuurlijk kunnen oplossen door zelf wat extra’s te maken, maar we hadden juist gehoopt om eens iets samen met de leden te doen in plaats van voor. We hebben de avond dus afgelast, tot onze spijt.
Ook op andere gebieden heb ik soms het idee dat de leden wel erg makkelijk met het begrip Actief in ZijActief omgaan. Op kringvergaderingen horen we afdelingen die de grootste moeite hebben om nieuwe bestuursleden te vinden. Bestuurders die al meer dan tien jaar zitting hebben en al meerdere dispensaties hebben gekregen om hun termijn te verlengen. Besturen die overwegen om te stoppen omdat er niemand bereid is om ze te vervangen.
En dat geldt niet alleen voor ZijActief. Waar je ook kijkt, van welke organisatie je ook lid bent, overal komt men vrijwilligers te kort. En als je heel goed kijkt, zie je dat de vrijwilligers die er zijn, ook op andere plaatsen opduiken als de nood aan de man is. Met andere woorden, er zijn enkele mensen zo betrokken dat ze alle karren tegelijk trekken, en een heleboel anderen die er naar kijken en het allemaal wel best vinden.
Je vraagt je af hoe dit kan. Het is toch niet altijd zo geweest? Waar is de tijd gebleven dat we samen de handen uit de mouwen staken om het verenigingsleven vorm te geven? Is de druk van ons huidige leven zo groot geworden dat we daarnaast niets meer kunnen hebben? Waar is het schuldgevoel dan gebleven? Ten opzichte van de mensen die wel meewerken. Je kunt toch niet jarenlang lid van een vereniging zijn en dan niet een keertje iets willen doen voor diezelfde vereniging. Bij sportverenigingen is het inmiddels normaal dat als je (of je kind) lid wordt, je je dan moet inschrijven voor een verplichte vrijwilligersklus.
Ik zou zeggen, laat het niet zo ver komen dat je verplicht wordt tot vrijwilligerswerk. Laat zien dat je hart voor je vereniging hebt, en kom meedoen. Niet alleen help je de vereniging hiermee, maar het is ook en verrijking voor jezelf.
En wat die stamppotavond betreft, volgend jaar proberen we het weer, wellicht met iets anders. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
