Huiselijk geweld gebeurt meestal achter gesloten deuren. Vaak vindt deze vorm van geweld plaats tussen (ex)partners. In Nederland is er gelukkig veel aandacht voor vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Helaas is dat nog niet in alle landen het geval.
Op een ochtend vertelt mijn collega Noela tijdens een theepauze vol afschuw wat er afgelopen weekend in haar bergdorp Dido is gebeurd. Haar dorpsgenoot mama Mwanaidi heeft geen goed huwelijk met haar man. Ze werd mishandeld en uiteindelijk is ze van hem gescheiden. Sindsdien zorgde ze alleen voor de kinderen en had ze een goedlopende handel. Haar ex-man werd stinkend jaloers op haar. Afgelopen weekend is hij haar huis binnengedrongen terwijl zij al in bed lag. Grote wonden op haar onderarm laten zien dat ze zich probeerde te verdedigen. Helaas was haar ex-man sterker en hij heeft met een groot kapmes haar hoofd er bijna helemaal afgehakt. Een vreselijke en laffe afslachting. We zijn allemaal stil van dit afgrijselijke verhaal. Gelijk ontstaat er een felle discussie over het vele geweld tegen vrouwen in Tanzania. Iedereen is het ermee eens dat dit geweld moet stoppen.
Enkele dagen later stop ik op de terugweg van mijn wandeling bij een watertappunt waar een aantal vrouwen staan. Hier worden tientallen jerrycans met water gevuld. Ik groet ze en ze groeten mij terug terwijl ze mij nieuwsgierig bekijken. Ik stel enkele vragen over het leven van elke dag en er ontspint zich een gesprek. Al snel gaat het ook hier over geweld tegen vrouwen. Tina, een jonge vrouw vertelt openlijk dat ze werd verkracht toen ze in haar eentje hout ging halen een eind van het dorp vandaan. Hoewel het een ernstig onderwerp is waar we over praten wordt er ook veel gelachen en geplaagd. Het gesprek schiet alle kanten uit, maar steeds gaat het over de ondergeschikte positie van meisjes en vrouwen. Ook zij vinden: ‘dit geweld tegen vrouwen moet stoppen!’
Marielle Beusmans
Oktober 2021, Tanzania
