Woensdagochtend, half elf. Ik heb net een kopje thee ingeschonken als de telefoon gaat. Mijn mobiel, niet de vaste lijn.
"Goedemorgen, met … … ….. … (onverstaanbaar) Ziggo. Spreek ik met meneer van der Burgt?". Nou heb ik een vrij lage stem, en dit is niet de eerste keer dat mijn stem voor die van een man wordt gehouden. "Nee u spreekt met mevrouw van der Burgt". "Oh, mag ik dan meneer even spreken?" "Nou, nee dat zal niet gaan. Meneer is aan het werk. Maar waar gaat dit eigenlijk over?" In het kort komt het erop neer dat hij een aanbieding wil doen. Ik laat hem netjes weten dat ik daar niet in ben geïnteresseerd en en wens hem een fijne dag.
Ik ga verder met mijn sudoku, maar merk dat ik niet geconcentreerd ben, het telefoongesprek blijft door mijn hoofd spoken en eigenlijk wordt ik boos, en steeds bozer. Aan de telefoon klonk het alsof ik met een jonge man van doen had, maar uit welke tijd komt hij nou werkelijk? Denkt hij nou echt dat hij alleen met de 'heer des huizes' over het afsluiten van een contract kan praten?
En ik wordt nog bozer, maar dan op mezelf. Ik had natuurlijk moeten antwoorden dat hij mijn naam en telefoonnummer had, en dus duidelijk op zoek was naar mij. En dat ik als vrouw prima een abonnement kan afsluiten. En ik had hem moeten wijzen op het feit dat dit soort praktijken in 2021 niet meer door de beugel kunnen.
Een paar weken geleden nog maar werd ik geïnspireerd door de bevlogen jaarrede van onze voorzitter tijdens de ALV. Over het feit dat het nog steeds nodig is dat vrouwen zich laten zien en horen. En ik besef dat dit een uitgelezen kans was om hieraan gehoor te geven. En dus een gemiste kans. Sorry Ans, een volgende keer ben ik alerter.
Lilian van der Burgt
