Vermoeid van alle hectiek is ’t oude jaar heel stilletjes van ons weggeslopen
De middernachtsklok bracht het nieuwe, met genoeg redenen om te blijven hopen
Het zal zéker niet altijd vreugde brengen, zó functioneert het leven niet
Er zal geluk en blijdschap zijn, maar óngetwijfeld ook verdriet
Wat het werkelijk worden gaat, je kunt het niemand vragen
En aan voorspellingen durf ik me niet te wagen
Maar wat ik koester is het verlangen naar een béter leven;
Naar méér balans tussen wat we nemen en wat we geven;
Naar minder korte lontjes en meer respect voor het gezag;
Naar het accepteren van wat wél en wat beslist niét kan en mag;
Naar een wereld zónder oorlog, zonder haat en zonder geweld
Waarin wereldleiders snappen, dat iéder mensenleven telt
En dat strijd voeren met wapens énkel in verliezers resulteert
Dát heeft het verleden ons toch hopelijk wel geleerd
Ik blijf steeds denken aan dat kleine ventje, geboren in die koude winternacht
De Vredestichter, de Mensenredder en al zó lang verwacht
Maar ik geloof niét dat hij de puinhoop voor ons opruimt; hij reikt ons enkel het gereedschap aan
Wij zullen er zélf mee aan het werk moeten gaan
Naar Zijn voorbeeld aan de slag, een leven lang hebben we de tijd
Ik zou eenieder wensen dat dát tot wereldvrede leidt..
Roermond, 9-1-2024
Joke Dohmen-van Rooij
