’t Was een heftige week. Die 4 en 5 mei heb ik nooit zo ervaren als dit jaar.
Vanzelf ga je terugdenken aan je ouders in oorlogstijden.
Mijn ouders moesten evacueren naar Noord Nederland. Mijn moeder was zwanger en ze hadden een kleintje van 2 jaar. Niks kraamzorg, leuke voorbereidingen, geboortekaartjes enz.
Bij wildvreemde mensen in huis die ook nog helemaal niet aardig waren.
Op de terugweg moest mijn moeder noodgedwongen bevallen in haar ouderlijk huis in Valkenburg.
Wat zeuren wij dan eigenlijk?
Ik weet het wel, als je iemand verloren hebt door het virus, dan is dat vreselijk.
Maar kijk eens nuchter naar wat we wel allemaal hebben:
Goed onderdak, genoeg te eten, radio, t.v., muziek en heel voornaam: geen geweld. We kunnen zelfs thuis sporten…..
We moeten eigenlijk maar denken, wat we allemaal moeten missen zijn eigenlijk luxe zaken: de kapper, schoonheidsspecialiste, festivals, uitjes, pedicure enz. Het voordeel is dat we die dingen allemaal heel wat meer gaan waarderen.
Natuurlijk ben ik ook blij als die hele toestand voorbij is, maar voornamelijk met de rede dat ik mijn kinderen en kleinkinderen weer kan knuffelen! Dat konden ze wel in oorlogstijd, maar ik wil toch niet ruilen.
Hou jullie allemaal goed, groet Fieke Steuns.
