Afgelopen week hebben Annelize en ik de goodiebags en de filmtickets naar de afdelingen gebracht. Wij noemden onszelf ‘pakketservice ZijActief’ omdat die tasjes per tien in een doos zaten. Een afdeling mocht zelfs 6 dozen ontvangen! Aan de ene kant fijn dat zoveel dames interesse in de film toonden, maar wel jammer dat de jaarlijkse filmavond plotseling en onverwachts geen doorgang kon vinden. Nu kunnen ze op eigen gelegenheid in kleine groepjes naar de bioscoop. Een prima alternatief, nietwaar?
De pakketronde leverde veel leuke gesprekken op – vaak met wat meer diepgang over onze zorgen en de zin van alles wat wij binnen ZijActief doen. Komen de leden in de herfst nog naar bijeenkomsten? Wat te doen als er een ‘tweede golf’ komt? Ons verenigingslokaal is te klein, moeten we in het gemeenschapshuis huur betalen? – of: wij houden de ledenavonden in twee groepen en daardoor moet een spreker twee keer komen – is het financieel nog haalbaar? Alles wat op dit moment mogelijk is, speelt zich af via de telefoon, digitaal of buiten, zoals een fietstocht of een wandeling met een terrasbezoek, kleinschalig, doelend op gezelligheid en het verdrijven van het eenzaamheidsvirus.
Dezer dagen moesten wij van een lid uit Epen definitief afscheid nemen. De ZijActief-vriendinnen waren aanwezig, netjes op anderhalve meter, allemaal samen voor de kerk een erehaag vormend. Daar was het weer, dat gevoel van saamhorigheid en verbondenheid. Dat ZijActief-gevoel.
Later, toen we met een handvol dames op het terras van een plaatselijk café zaten, waren wij het eens: wat hebben wij dit gemist, het samenkomen en het persoonlijk contact. Even genieten van dit kostbare ontmoetingsmoment.
Waar is onze vechtlust met de speerpunten zoals identiteit, service, bewustwording, samenwerking en continuïteit gebleven?
Die is er zeker nog, maar door de crisis even uit beeld. ZijActief vrouwen zijn creatief en bovenal optimistisch en vinden altijd manieren om met elkaar in contact te blijven. Wij helpen mee dat het eenzaamheidsvirus de kop wordt ingedrukt, dat we samen uit deze moeilijke tijd komen – wel onder inachtneming van hygiëne- en afstandsregels. Anderhalve meter, geen hand geven, geen knuffel, geen drie-keer-zoenen – oké, van mij krijgt ook niet iedereen meteen een zoen, maar toch. Het hoort bij onze cultuur, onze omgangsvormen, onze normen en waarden. De intimiteit van een handdruk mis ik intussen het meest. Maar we doen ons best, houden contact en blijven hopen op een einde van de bedreiging door de onzichtbare vijand.
Inmiddels is het hartje zomer – bouwvak – en iedereen heeft zijn eigen manier gevonden een aangepaste vakantie te vieren. Normaliter doen wij ZijActief-vrouwen het in deze tijd ook wat rustiger aan, zodat we volgende maand weer met nieuwe energie de vele leuke ideeën bij de samenstelling van een gevarieerd afdelingsprogramma kunnen inbrengen. Dit zal ongetwijfeld ook dit jaar weer lukken.
Ik wens jullie een fijne vakantiemaand toe: veel rust, ontspanning en optimisme!
Aurelia Renierkens, lid projectgroep ZIN
